அய்யா வைகுண்டர் வரலாறு - 6

6. கடலுக்குள் போன மகன் திரும்ப வருவானா?

 -நெல்லை விவேகநந்தா-

திருச்செந்தூரில் 12 ஆண்டுகளுக்கு ஒருமுறை வரும் மாசி மகா மகம் அன்று கடல் அலை இழுத்துச் சென்ற முத்துக்குட்டி திரும்ப வரவேயில்லை. ஏற்கனவே படுத்த படுக்கையான நோயாளி அவர் என்பதால், நிச்சயம் இறந்திருக்கக் கூடும் என்று கருதினர், அவரது உறவினர்கள். அதனால், பொன்னுமாடனும், வெயிலாளும், திருமாலையும் அலறி துடித்தனர்.

கடல் அலைகளில் சிக்கித் தவிக்கிறானா? என்று முத்துக்குட்டியின் பெற்றோர், அந்த நீல வண்ணக் கடலையே கண்ணீரும் கம்பலையுமாக மிரட்சியுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். ஆனால், முத்துக்குட்டி அவர்களது கண்ணில் தென்படவே இல்லை.

மணித்துளிகள் வேகமாக கரைந்தன. அழுது அழுது ஓய்ந்துபோன வெயிலாள், அதற்குமேல் அழத் தெம்பின்றி அங்கேயே சுடும் வெயிலில் அமர்ந்து விட்டார். பொன்னுமாடன் நாடாரும் விக்கித்துப் போய்தான் நின்றார். ஒரே மகன் என்று செல்லமாக வளர்த்தேனே... நோய் குணமாகும் என்று வந்த இடத்தில், அவனை இப்படி பறிகொடுத்து நிற்க வேண்டியதாகி விட்டதே... என்று, மனதிற்குள் விம்மி விம்மி அழுததால் அவரது கண்களும், கன்னங்களும் வீங்கிப் போயின. திருமாலையின் நிலையும் அப்படியே! தலைவிரி கோலத்தில் அழுது அழுது அவளும் ஓய்ந்து போய்விட்டாள்.

சுடும் கதிரவன் ஓய்வெடுக்கச் செல்லும் மாலைப் பொழுதும் வந்தது. முத்துக்குட்டியின் உடல் கூட கரை ஒதுங்கவில்லை. கடல் அலைகளின் ஆக்ரோஷமும் குறைந்தபாடில்லை.

நோய்வாய்ப்பட்டவனைக் கடல் அலை இழுத்துச் சென்று விட்டது என்பதை அறிந்த, செந்தூர் மாசித் திருவிழாவுக்கு வந்த பக்தர்கள் கூட்டமும் சற்று மிரண்டுதான் போனது. அலை அடித்துக் கொண்டுப் போனவர் யாரோ... எவரோ... என்று அனுதாபத்துடன் பேசியபடி அங்கிருந்து அகன்று கொண்டிருந்தனர்.

அன்று இரவு முழுவதும் பரபரப்புடன் நகர... மறுநாளும் வந்தது. முத்துக்குட்டியின் உடல் எங்கேயாவது கரை ஒதுங்கி இருக்கிறதா? என்று அவரது உறவினர்கள் அலைந்து திரிந்து தேடினார்கள். அன்று மாலைநேரம் வரை தேடியும் எந்த பயனும் இல்லை.

நம்பிக்கை இழந்து போனார்கள் முத்துக்குட்டியின் உறவினர்கள். “இதற்கு மேல் இங்கே நாங்கள் எல்லாம் இருக்க முடியாது. பிள்ளை குட்டிகளை விட்டுவிட்டுதான் இங்கே வந்தோம். கிட்டதட்ட 10 நாட்கள் ஆகிவிட்டது. இன்னும் நான்கைந்து நாட்களில் ஊருக்கு வராவிட்டால் எங்களது சொந்தங்களும் இப்படித்தான் எங்களைத் தேடி அலைய வேண்டியது இருக்கும்...” என்று கூறிய அவர்கள், சாமித்தோப்பு நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்து விட்டார்கள்.

"போனவன் போனவன்தான்; திரும்ப வரமாட்டான்... அதனால், நாம் ஊருக்கு திரும்பி விடுவோம்..." என்று, முத்துக்குட்டியின் உறவினர்கள் முடிவெடுத்த போது, அவரது அன்னை வெயிலாள் மட்டும், மகன் நிச்சயம் வருவான் என்ற நம்பிக்கையில் வீடு திரும்ப மறுத்தார்.

அவரது மனஉறுதியைப் பார்த்த உறவினர்கள் சிலர் மட்டும் அவருடன் திருச்செந்தூரில் தங்க... மற்றவர்கள் சாமித்தோப்பு நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தனர்.

பொன்னுமாடன் கூட மகன் இறந்து இருப்பான் என்று நம்பிய அதே வேளையில், வெயிலாள் மட்டும், முத்துக்குட்டி நிச்சயம் உயிரோடு வருவார்... என்ற அதீத நம்பிக்கையில் இருந்தார். மகனைப் பறிகொடுத்த வேதனையில் அவர் இப்படியெல்லாம் புலம்புவதாக நினைத்தார்கள். இருந்தாலும், அந்த அன்னையின் வாய்ச்சொல் பலித்துவிடாதா? என்ற நப்பாசையில் ஓரிரு உறவினர்கள் மட்டும் தங்கிக் கொண்டனர்.

மூன்றாவது நாளும் வந்தது. அன்று, ஆதவன் உறக்கம் கலைந்து எழுவதற்கு முன்பாகவே, செந்தூர் கடற்கரையில் மகன் வருவான்... மகன் வருவான்... என்று கடல் அலைமேல் விழி வைத்து காத்துக் கொண்டிருந்தார் வெயிலாள் அம்மையார். அன்னம், தண்ணீர் காணாத அவரது உடல் நோயாளி போல் சோர்ந்து போய் காணப்பட்டது. நேரம் செல்லச் செல்ல கதிரவன் வழக்கம்போல் சுட ஆரம்பித்தானே தவிர, முத்துக்குட்டி வருவதற்கான எந்த அறிகுறியும் தெரியவில்லை. 

அந்த நேரத்தில் வெயிலாளே எதிர்பார்க்காத அதிசயம் நிகழ்ந்தது.

ஆம்... கடல் அலைகளால் இழுத்துச் செல்லப்பட்டு காணாமல் போன முத்துக்குட்டி, மஞ்சள் குளித்து புதுப்பொலிவுடன் தவழ்ந்து வந்த கதிரவனின் பளிச்சிடும் பின்னணியில் வந்து கொண்டிருந்தார். கடல் அலைகளை கிழித்துக் கொண்டு அவற்றுக்கு நடுவே நடந்து வந்தார் அவர்.

“கடலை மிகத்தாண்டிக் கரையதிலே செல்லும் முன்னே
தேவாதி தேவரெல்லாம் திருமுறையம் இட்டனரே
ஆவலாதியாக அபயமிட்டர் தேவரெல்லாம்
வைகுண்டருக்கே அபயம் முறையம் இட்டார் மாதேவர்
கைகண்ட ராசருக்குக் காதிலுற அபயமிட்டார்
தேவாதி தேவரெல்லாம் பூச்சொறிய
கடலன்னை கைதாங்கி கரையில் விட்டது முத்துக்குட்டியை...
இல்லையில்லை... வைகுண்டரை!” 

- என்று, அய்யா வைகுண்டர் கடல் மீது நடந்து வந்த காட்சி பற்றி அகிலத்திரட்டில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

இறந்திருப்பான் என்று கருதிய மகன் உயிரோடு, அதுவும் கடல் அலைகள் மீது நடந்து வரக்கண்ட வெயிலாளுக்கு அவரது கண்களையே நம்ப முடியவில்லை. காண்பது நிஜமா? அல்லது கனவா? என்றுகூட எண்ணினார்.

உண்மையிலேயே முத்துக்குட்டிதான் வருகிறார் என்பதை உணர்ந்த அவர், ஓடோடிச் சென்று மகனை ஆரத் தழுவினார். அவரது கண்களில் ஆனந்தக் கண்ணீர் பெருகியது.

"மகனே முத்துக்குட்டி... இரண்டு நாளா எங்கே போய் இருந்தாய்? உன்னைப் பார்க்காமல் உயிர் துறக்கும் முடிவுக்கே வந்து விட்டேனே..." என்று வெயிலாள் புலம்பியபோது, முத்துக்குட்டி முகத்தில் எந்தவித சலனமும் தெரியவில்லை.

"அம்மா! இப்போது நான் முத்துக்குட்டி இல்லை. இன்று முதல் நான் வைகுண்டன் ஆகிவிட்டேன். இனி, நான் உனக்கு மட்டும் மகனில்லை. இந்த உலகில் உள்ள அத்தனை தாய்களுக்குமே நான் மகன். திருமாலின் அவதாரமாக வந்துள்ள நான், கலி என்னும் நீசனை அழிக்கவே வந்திருக்கிறேன்..." என்று முத்துக்குட்டி சொல்லச் சொல்ல வெயிலாளும், அவருடன் இருந்த உறவினர்களும் வியப்பின் உச்சத்திற்கேச் சென்று விட்டனர்.

(தொடரும்...)