சாந்திமுகூர்த்த சாபம்

அவர் ஒரு சிறந்த ஜோதிடர். ஆனால் குழந்தை இல்லை. பலவித விரதங்கள் மேற்கொண்டதன் பலனாக ஒரு பெண் குழந்தை பிறந்தது. அந்த குழந்தையின் ஜாதகத்தை கணித்த தந்தையான ஜோதிடர் அதிர்ந்து போனார். சாந்திமுகூர்த்தம் அன்று அவளது கணவர் இறந்து போவான் என்று உணர்ந்தார். பெரிதும் வருந்தினார். இருந்தாலும், பாக்கியவதி என்று தனது மகளுக்கு பெயர் சூட்டினார்.


ஆண்டுகள் நகர்ந்தன. அந்த குழந்தை வளர்ந்து பருவ வயதை அடைந்தது. மகளை மணக்க விரும்புகிறவர்களிடம், சாந்திமுகூர்த்தம் அன்று மணமகன் இறந்து போவான் என்று உண்மையைச் சொல்வார் ஜோதிடர். வந்தவர்கள் வந்த வழியே சென்றுவிடுவார்கள். இப்படியே பலர் வந்து போனார்கள். பாக்கியவதிக்கு திருமணம் ஆகாமல் பல காலம் கழிந்தது.


ஒருநாள், அறிவில் சிறந்த, துணிச்சல் மிகுந்த இளைஞன் ஒருவன் ஜோதிடரை அணுகி, அவரது மகளை மணக்க விரும்புவதாக கூறினான். ஜோதிடரும் வழக்கம்போல், "நீ சாந்திமுகூர்த்தம் அன்று இறந்து போவாய்" என்றார். உடனே, அந்த இளைஞன், "நானும் சாஸ்திரங்களை கற்றறிந்தவன் தான். மரணத்திற்கு அஞ்சுபவன் கோழை. நான் வீரன்" என்று சூளுரைத்தான்.


ஒரு நல்ல நாளில் பாக்கியவதி, அந்த இளைஞன் திருமணம் நடந்தது. அன்று இரவு சாந்திமுகூர்த்தத்திற்கு ஏற்பாடு செய்தார் ஜோதிடர். நாளை மருமகன் உயிரோடு இருக்க மாட்டான் என்று உறுதி செய்து கொண்டு, அவனது இறுதிச்சடங்குக்கும் கூடவே ஏற்பாடு செய்தார். பாக்கியவதி முதல் நாள் இரவில் தனிமையில் கணவனை சந்தித்தாள். தான் கற்றறிந்த வேதங்கள் பற்றி அவளுக்கு கூறினான்.


அப்போது, அவனுக்கு திடீரென்று வயிற்றுவலி உண்டானது. அன்றைய தினம் உணவு அதிகமாக சாப்பிட்டதால் அந்த நிலை ஏற்பட்டது. அருகில் உள்ள தோப்புக்கு சென்றான். வயிற்று உபாதை நீங்கியதும் பக்கத்தில் தண்ணீர் தேங்கி நின்ற சிறிய குட்டையில் கால் அலம்பச் சென்றான். அப்போது அவனது காலை ஒரு முதலை கவ்விக்கொண்டது.


"மரணம் வரும் என்று எனக்கு முன்பே தெரியும். மரணத்தை கண்டு நான் அஞ்ச மாட்டேன். என்னை கொஞ்சம் விடு. எனது அன்பு மனைவியிடம் தகவல் கூறிவிட்டு மீண்டும் வருகிறேன்" என்றான். "நீ என்ன அரிச்சந்திரனா? உன்னை விட்டால் வரமாட்டாய். எனக்கு பசிக்கிறது. அதனால் நீ எனக்கு வேண்டும்" என்றது அந்த முதலை.


உடனே, அவன், "முதலையே! நான் சத்தியத்தை மதிப்பவன். என்னை நம்பு. உறுதியாக வருகிறேன்" என்றான்.


அதற்கு முதலை, "மனைவியிடம் தகவல் கூறிவிட்டு வராமல் போவேன் என்றால், சாப்பிடுகின்றபோது விளக்கு அணைந்த பின் எவன் உண்பானோ அவன் போகின்ற நரகம் போவேன் என்று சத்தியம் செய், விடுகிறேன்" என்றது. அதன்படி அவன் சத்தியம் செய்ய, முதலை அவனை விட்டது.


சாந்திமுகூர்த்தத்திற்காக காத்துக்கொண்டிருந்த மனைவியிடம் நடந்ததை கூறி, அவளை தழுவி விடைபெற்று முதலை இருக்கும் இடத்தை நோக்கி மீண்டும் வந்தான். பாக்கியவதி பெரிதும் வருந்தினாள். இறைவன் அருளாள் அவளுக்கு ஒரு யோசனை தோன்றியது. கணவனுக்கு தெரியாமல் அவனை பின்தொடர்ந்தாள்.


அந்தநேரம் முதலை அருகில் வந்த அவளது கணவன், "முதலையே! நான் வந்து விட்டேன். என்னை உணவாக ஏற்றுக்கொள்" என்றான். முதலை ஆவலுடன் அவனது காலை பற்றிக்கொண்டது. அந்தநேரம், அவனை பின்தொடர்ந்து வந்த பாக்கியவதி, எரிகின்ற ஒரு விளக்கை காண்பித்து அணைத்துவிட்டாள். இதை கண்ட முதலை அவளது கணவனது தனது பிடியில் இருந்து விட்டுவிட்டது.

"உன்னை நான் உண்ணும் நேரத்தில் விளக்கு அணைந்து விட்டது. அதனால் உண்ண மாட்டேன். நீ போகலாம்" என்றபடி விலகிக்கொண்டது முதலை. திரும்பி பார்த்தான் அவன். அருகே மகாலட்சுமியைபோல் நிற்கும் மனைவி பாக்கியவதியை கண்டான். அவளது மதிநுட்பத்தை எண்ணி வியந்தான்.

ஆவதும் பெண்ணாலே, அழிவதும் பெண்ணாலே என்பார்கள். இங்கே ஒரு கணவனின் அல்லல் அழிந்ததும் ஒரு பெண்ணாலே தான். இதை எல்லோரும் உணருங்கள்.


- இந்தக் கதையை சொன்னவர் திருமுருக கிருபானந்த வாரியார்.

Read More

கெட்டிமேளம் கொட்ட வைக்கும் நித்ய கல்யாண பெருமாள்

அந்த கோவிலுக்குள் நுழைந்தபோது, இன்று முகூர்த்த நாளா என்று சந்தேகம் வந்துவிட்டது. காரணம், மாலையும், கழுத்துமாக ஏராளமான புதுமண ஜோடியினர் கோவிலை வலம் வந்து கொண்டிருந்தது தான். ஆனால், அன்று முகூர்த்த நாள் இல்லை.


வேறு ஏன் இவர்கள் இப்படி வலம் வருகிறார்கள்? என்று யோசித்தபடியே பார்வை இன்னொரு பக்கம் திருப்பியபோது, அங்கே தனியாக ஆண்களும், பெண்களும் கழுத்தில் மாலையுடன் பயபக்தியாக கூப்பிய கரங்களுடன் வலம் வந்து கொண்டிருந்தனர்.


ஏன் இப்படி மாலையும், கழுத்துமாக கோவிலை வலம் வருகிறார்கள் என்று அங்கிருந்த பெரியவர் ஒருவரிடம் கேட்டோம்.


"இந்த கோவிலுக்கு வந்து வேண்டிக்கொண்டால் சட்டென்று திருமணம் முடிந்து விடும். அவ்வாறு திருமணம் முடிந்த தம்பதியர், இந்த கோவிலுக்கு வந்து தங்களது நேர்த்திக்கடனை செலுத்திக் கொள்வார்கள். அவர்கள் தான் இங்கே ஜோடிகளாக வலம் வருவது. தனியாக வருபவர்கள், திருமணம் உடனே நடைபெற வேண்டி பிரார்த்தனை செய்பவர்கள்" என்று விளக்கம் கொடுத்தார் அவர்.


இத்தகைய சிறப்புமிக்க கோவில், காஞ்சீபுரம் மாவட்டத்தில் சென்னைக்கு அருகில் திருவிடந்தை என்ற இடத்தில் அமைந்துள்ள நித்ய கல்யாண பெருமாள் கோவிலாகும்.

வேண்டுதல் : திருமணம் ஆகாத ஆண், பெண்கள் இந்த கோவிலுக்கு தங்களது பெற்றோர் அல்லது நெருங்கிய உறவினர்களுடன் வர வேண்டும். ஒரு பூ மாலையை வாங்கிக்கொண்டு சுவாமிக்கு அர்ச்சனை செய்ய கொடுக்க வேண்டும். சுவாமிக்கு அர்ச்சனை செய்து முடித்ததும் அந்த மாலையை கொடுப்பார்கள். அதை கழுத்தில் போட்டுக்கொண்டு, கோவிலை 9 முறை வலம் வர வேண்டும். வலம் வந்து முடித்ததும், கோவில் கொடிக்கம்பம் முன்பு சாஷ்டாங்கமாக விழுந்து வணங்க வேண்டும்.


பிறகு, அந்த மாலையுடன் நேராக வீட்டிற்கு செல்ல வேண்டும். வீட்டு பூஜை அறையில் அந்த மாலையை வைத்துவிட வேண்டும். திருமணம் முடிந்ததும், தம்பதியராக வந்து அந்த மாலையை கோவிலில் சேர்த்துவிட வேண்டும் (இதற்கென்று கோவில் பின்புறம் ஒரு மரம் உள்ளது. அந்த மரத்தில் மாலையை கட்டி வைத்து விடுகிறார்கள்).


இந்த எளிய பரிகாரத்தை செய்து திருமண வாழ்க்கையில் அடியெடுத்து வைப்பவர்கள் ஏராளம்.


தல வரலாறு : முன்னொரு காலத்தில், 360 மகள்களுடன் வாழ்ந்து வந்த காலவ ரிஷியின் வேண்டுதலை ஏற்று, பிரம்மச்சாரியாக வந்து, தினமும் ஒரு பெண்ணாக 360 நாட்களில் அனைவரையும் திருமணம் செய்து கொண்டு, கடைசி நாளன்று அனைவரையும் ஒருவராக்கி தனது இடப்பாகத்தில் வைத்துக் கொண்டு காட்சி தந்தார் பெருமாள். அதனாலேயே இங்குள்ள பெருமாள் 'நித்ய கல்யாண பெருமாள்' என்று அழைக்கப்படுகிறார் என்கிறது இக்கோவில் தலபுராணம்.


அதனாலேயே திருமணத்தடை போக்கும் தலமாக இந்த கோவில் திகழ்கிறது. தினமும் மாலையும், கழுத்துமாக தம்பதியர் வலம் வருவதையும் காண முடிகிறது.


இங்குள்ள வராக தீர்த்தத்தில் மாசி மாதம் நீராடி பெருமாளை வழிபட்டால் மோட்சம் கிடைக்கும் என்றும், கல்யாண தீர்த்தத்தில் சித்திரை மாதம் நீராடி பெருமாளை வணங்கினால் பாவங்கள் அகலும் என்றும் கூறுகிறார்கள். தம்பதி சமேதராக ஆதிசேஷன், பெருமாளின் திருவடியை தாங்கும் திருக்கோலத்தில் இங்கு காட்சித் தருவதால் இத்தலத்தில் வழிபடுவோருக்கு ராகு, கேது தோஷங்களும் நீங்குகின்றன.


உற்சவர் நித்ய கல்யாண பெருமாளுக்கும், கோமளவல்லி தாயாருக்கும் இயற்கையிலேயே திருஷ்டி பொட்டு அமைந்துள்ளதால், இவர்களை மனம் உருகி வேண்டும்போது திருஷ்டிகளும் நீங்குகின்றன.


நடை திறப்பு :  காலை 6 மணி முதல் மதியம் 12 மணி வரையும், பிற்பகல் 3 மணி முதல் இரவு 8 மணி வரையும் நடை திறந்திருக்கும்.


திருவிழா :  ஆனி கருட சேவை, ஆடிப்பூரம், கஜேந்திரமோட்ச கருடசேவை, நவராத்திரி, விஜயதசமி, கார்த்திகை தீபம், தனுர் மாத பூஜை, மாசி மகம், சித்திரை பிரம்மோற்சவம், வைகாசி வசந்த உற்சவம் போன்ற திருவிழாக்கள் சிறப்பாக கொண்டாடப்படுகின்றன.


அமைவிடம் : சென்னையில் இருந்து மாமல்லபுரம் செல்லும் கிழக்கு கடற்கரைச்சாலையில், 40 கிலோமீட்டர் தொலைவில் கோவளத்திற்கு முன்னதாக திருவேடகத்தில் அமைந்துள்ள இக்கோவிலுக்கு செல்ல சென்னை, மாமல்லபுரம் பகுதிகளில் இருந்து போக்குவரத்து வசதி உள்ளது.

உங்கள் இல்லத்திலும் கெட்டிமேளம் கொட்ட வேண்டுமா? வாழ்க்கையில் வசந்தக்காற்று வீச வேண்டுமா? அப்படியென்றால் நீங்கள் தரிசிக்க வேண்டியது, நித்தமும் கல்யாணம் புரிந்த இந்த நித்ய கல்யாண பெருமாளைத் தான்!

Read More

இரண்டாம் தேனிலவு பகுதி - 3

3. காதல் தந்த சோகம்

இதுவரை....

திருவள்ளூரைக் கடந்து அரக்கோணம் நோக்கி வேகமாக பயணித்துக் கொண்டிருந்தது சென்னை - கோவை எக்ஸ்பிரஸ். சேலையில் ஊட்டி ரோஜாவாய் மலர்ந்திருந்த ஷ்ரவ்யாவை வாயாரப் புகழ்ந்து கொண்டே வந்தான் ஆனந்த்.


"ஷ்ரவ்யா... இந்த ரோஸ் கலர் சாரியில் நீங்க ரொம்பவும் அழகா இருக்கீங்க."


"உண்மையாத்தான் சொல்றீங்களா? இல்ல... ஏதாவது பேசணுமேங்றதுக்காக இப்படிச் சொல்றீங்களா?"


"அப்படியெல்லாம் இல்லீங்க. என் மனசுல பட்டதத்தான் பேசுறேன்."


"மனசுல இருந்து பேசுறேன்னு சொல்றீங்க. அப்போ நான் உலக அழகியாகத்தான் இருக்க முடியும்."


"என்னங்க... நீங்க அழகா இருக்கீங்கன்னு சொன்னதுக்கு ஐஸ்வர்யாராய் ரேஞ்சுக்கு பில்டப் கொடுக்குறீங்க... இதுதான் சந்து கேப்புல சிந்து பாடுறதுன்னு சொல்றதோ..."


"நீங்க எப்படி வேணும்னாலும் எடுத்துக்கோங்க. என்னைப் பொறுத்தவரை நான்தான் உலக அழகி. ஐஸ்வர்யாராய் எல்லாம் அதுக்கு அப்புறம்தான்."


"ஆமாம்... நான் ஒண்ணு சொன்னா தப்பா நெனைச்சுக்க மாட்டீங்களே..."


"இல்லை... தாராளமா சொல்லுங்க."


"அழகு விஷயத்துல எல்லாப் பொம்பளைங்களும் இப்படித்தானா?"


"ஏன்... இப்போ எல்லாப் பொம்பளைங்களையும் வம்புக்கு இழுக்குறீங்க?"


"வம்புக்கெல்லாம் இழுக்கல. நான் பார்த்து பழகின பொண்ணுங்கள்ல பெரும்பாலும் எல்லோருமே தான் மட்டும்தான் உலக அழகின்னு நினைச்சுக்கிட்டாங்க. இப்போ நீங்களும் அந்த லிஸ்ட்டுல வந்துட்டீங்க."


"இந்த அழகு விஷயத்தை இதோட நீங்க நிறுத்தலன்னா நானே உங்கள அடிப்பேன்..." என்று செல்லமாய் கோபத்தை வெளிப்படுத்திய ஷ்ரவ்யா, தனது அழகிய தோளால் ஆனந்தை அவன் பொறுக்கும் வேகத்தில் இடித்தாள்.


அவள் இடித்த வேகத்தில், பின் குத்தாத அவளது சேலை பட்டென்று விலகியது. இதை எதிர்பார்க்காத ஆனந்த், என்ன நினைத்தானோ சட்டென்று தன் கையால் விலகிய சேலையை இழுத்துப் போர்த்தி விட்டான். அவனை வியப்பாகப் பார்த்தாள் ஷ்ரவ்யா.


"நான் சந்திச்ச ஆண்கள்ல நீங்க மட்டும் வித்தியாசமாகத் தெரியுறீங்க ஆனந்த். எல்லா ஆண்களும் என் உடம்பைப் பார்க்கத்தான் வருவாங்க. ஆனா... நீங்கதான் எனக்கும் மத்த பொண்ணுங்களப் போல மானம்னு ஒண்ணு இருக்குன்னு இப்போ நிரூபிச்சி இருக்கீங்க..."


இதற்கு மேல் ஷ்ரவ்யாவால் பேச முடியவில்லை. இமைகளின் ஓரங்களில் நீர் கோர்க்கத் துவங்கியிருந்தது.


"அய்யோ... என்னாச்சு ஸ்ரவ்யா? இதுக்கெல்லாம் போய் ஏன் ஃபீல் பண்ணுறீங்க? நீங்க ஒண்ணும் சின்னக் குழந்தை இல்ல. பெரியப் பொண்ணு. முதல்ல அழுகையை நிறுத்துங்க."


ஆனந்த் சொன்ன பிறகுதான் அழுகையை நிறுத்தினாள்.


பக்கத்தில் இத்தனையும் நடந்து கொண்டிருக்க... எதிரே இருந்த மாடர்ன் கேர்ள் ஸ்வேதாவோ, யாரோ ஒரு ஆணிடம் கடலைப் போட்டுக் கொண்டிருந்தாள். ரெயில், வில்லிவாக்கத்தை தாண்டிய பிறகுதான் அவள் ஹெட் போனை இரு காதுகளுக்குள்ளும் கொடுத்துப் பேச ஆரம்பித்து இருந்தாள். கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரம் ஆகியும் கூட அவளது மொபைல் மட்டும் ஓய்வெடுக்கவில்லை. நிச்சயமாக அவள், தனது காதலனுடன்தான் பேசிக் கொண்டிருக்கிறாள் என்பது ஆனந்த், ஷ்ரவ்யா இருவருக்கும் புரிந்தது.


சீட்டில் தலை சாய்த்து வெகுநேரம் பேசிக் கொண்டிருந்த ஸ்வேதாவுக்கு முதுகு வலித்ததோ என்னவோ திடீரென்று குனிந்தபடி மொபைல் பேச்சைத் தொடர்ந்தாள்.


அவள் அணிந்திருந்தது லோ நெக் டாப்ஸ் என்பதால், அவளது மார்பக அழகு பளீரென எலுமிச்சம் பழக் கலரில் பளிச்சிட்டது. அதை எதார்த்தமாக கவனித்து விட்டான் ஆனந்த். அடுத்த நொடியே இடது பக்கம் திரும்பிக் கொண்டான். ஷ்ரவ்யா அவனுக்கு மிக அருகில் இருந்தாள். அவளும், ஸ்வேதாவின் கவர்ச்சி தரிசனத்தைப் பார்த்த பிறகுதான், 'ஓ... இதற்கு வெட்கப்பட்டுதான் ஸார் இங்கே திரும்பி இருக்காரோ...' என்று மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டு கொஞ்சம் அமைதியாய் சிரித்தும் வைத்தாள்.


"ஆனந்த்... நீங்க அந்தப் பொண்ணைப் பாத்தீங்களா?"


"எந்தப் பொண்ணை?"


"எதிரே கவர்ச்சிக்கன்னியாக இருக்கிறாளே... அவளைத்தான்!"


"அவளைப் பார்த்த பிறகுதான் சமீபத்தில் படித்த ஒரு தகவல் என் நினைவுக்கு வந்தது."


"என்ன தகவல்?"


ஷ்ரவ்யாவின் கேள்வியில் அவ்வளவு ஆர்வம் தெரிந்தது. நிச்சயம் அந்த தகவல் கிளுகிளுப்பான ஒன்றாகத்தான் இருக்கும் என்று நினைத்துக் கொண்டு, அதைக் கேட்க ஆவலாகத் தனது முகத்தை அவனுக்கு நேர் எதிராக வைத்துக் கொண்டாள்.


"ஷ்ரவ்யா... நான் சொல்லப் போகும் சம்பவத்தின்படி நீங்கள் ஒருவரை காதலிப்பதாக வைத்துக் கொள்வோம்."


"சரி..."


"அப்படி நீங்க ஒருவரை காதலிக்கும் போது அவருக்கு எத்தனை தடவை மொபைலில் பேசுவீங்க?"


"என்ன ஆனந்த், இதெல்லாம் ஒரு கேள்வியா? நீங்க வேறு எதையோ சொல்வீங்கன்னு ஆர்வமா நெனைச்சா..." அதற்கு மேல் ஷ்ரவ்யாவை அவன் பேச விடவில்லை.


"நீங்க எதிர்பார்க்குற விஷயம் இந்தக் கேள்வியிலேயும் இருக்கு. நான் கேக்குற கேள்விக்கு நீங்க சரியா பதில் சொல்லிட்டு வந்தா, நானும் சரியாச் சொல்லுவேன்."


"அப்படின்னா, பதில் சொல்றேன். என்ன... அதிகபட்சமாக ஒரு 20 அல்லது 30 தடவை பேசுவேன்" என்றாள் ஷ்ரவ்யா.


"அவ்வளவுதானா?" தான் எதிர்பார்த்த பதில் கிடைக்காதது போல் கேட்டான் ஆனந்த்.


"ஒருவேளை அந்தக் காதலன் நீங்களா இருந்தா 100 தடவை பேசியிருப்பேன்."


"எங்கேயோ சுத்தி, கடைசியில எங்கிட்டேயே வந்துட்டீங்களா? பரவாயில்ல... இப்போ நான் சொல்ற விஷயம் கொஞ்சம் ஷாக் தரக்கூடியதுதான். இங்கிலாந்தைச் சேர்ந்த ஒரு பெண், தன்னுடைய காதலனுக்கு தினமும் 178 தடவை மொபைலில் தொடர்பு கொண்டு பேசி இருக்கிறாள். இந்த கணக்குப்படி பார்த்தா, போன வருடம் மட்டும் 65 ஆயிரம் தடவை அந்த பெண் மட்டுமே பேசி இருக்கிறாள்."


"ஏன்... அவங்க காதல் அவ்வளவு ஸ்ட்ராங்கா?"


"ஆரம்பத்துல ஸ்ட்ராங்க் மாதிரி தெரிஞ்சாலும், இப்படி ஓவரா அந்தப் பெண் பேசினதுனால அந்தக் காதலன் போலீஸ் வரைக்கும் போய்விட்டான்."


"அப்புறம்..."


"அப்பும் என்ன... வழக்கம்போல் கைதுதான்!"


"கைதா? யாரைக் கைது பண்ணினாங்க?"


"அந்தப் பெண்ணைதான்!"


"போன் பண்ணினது தப்பா-?"


"போன் பண்ணுறது தப்பு கிடையாது. அடுத்தவங்களை அளவுக்கு மீறி இம்சை பண்ணுறதுதான் தப்பு. இதை நான் சொல்லல. இங்கிலாந்து போலீஸ் சொல்லியிருக்கு."


"அது இருக்கட்டும் ஆனந்த். இப்போது எதுக்காக இந்த புள்ளிவிவரம்?"


"எதிரே பேசிட்டு இருக்குற பொண்ணைப் பார்த்ததும் அந்த புள்ளிவிவரம் ஞாபகத்துக்கு வந்துச்சு. உங்களுக்கும் இந்தத் தகவல் யூஸ்புல்லா இருக்கும்னு நெனைச்சேன், சொல்லிட்டேன்."


ஸ்ரவ்யா தனது ஞாபக சக்தியைப் பாராட்டுவாள் என்று எண்ணினான் ஆனந்த். ஆனால், அவளிடம் இருந்து எந்த பாராட்டும் வரவில்லை. அதனால் மறுபடியும் அவனே அவளது வாயை கிளறினான்.


"ஸ்ரவ்யா... உங்களுக்கு இன்னொன்னு தெரியுமா?"


"நீங்க சொன்னதான் தெரியும்..."


"ஆமால்ல.. நான் புள்ளிவிவரத்துல காதலனுக்கு மொபைல்ல மணிக்கணக்குல பேசி இம்சை பண்ணின காதலிக்கு எவ்ளோ வயசு இருக்கும்னு நெனைக்குறீங்க?"


"ஒரு பதினெட்டுல இருந்து இருபத்தைந்து வரைக்கும்..."


"அதுதான் இல்ல; அந்த பொண்ணோட வயது 42."


"அப்படின்னா, காதலன் வயது...?"


"62 வயதாம்!"


"இந்த வயசுலேயுமா லவ் பண்ணுவாங்க. உண்மையைச் சொல்லணும்னா கொஞ்சம் இல்ல, ரொம்பவே ஓவராத்தான் தெரியுது..." என்று கொஞ்சம் சலித்துக் கொண்டாள் ஸ்ரவ்யா.


"அப்படியெல்லாம் இல்ல ஸ்ரவ்யா... உண்மையான காதலுக்கு கெடைக்கிற சக்தி வேற எதுக்குமே இல்ல. உண்மையா காதலிச்சவங்க சூழ்நிலை காரணமாக பிரிஞ்சிட்டாலும் கூட அந்தக் காதல நெனைச்சு ஏங்கிக்கிட்டே இருப்பாங்க. தண்ணீர் மேல் எழுதுன எழுத்து இல்ல உண்மை காதல்."


ஆனந்தின் பேச்சு, அவனுக்குள் புதைந்து கிடந்த காதலை அப்பட்டமாக வெளிப்படுத்தியது. ஷ்ரவ்யாவுக்கு அவனது காதலைத் தெரிந்து கொள்ள ஆசை. அதைச் சட்டென்று கேட்டும் விட்டாள்.


"ஆனந்த்... உங்ளோட பேச்சைப் பார்த்தா நிச்சயமாக் காதலிச்சு இருக்கீங்க, அதுவும் உண்மையா! யாரு அந்தக் காதலி? இப்போ அவங்க எங்க இருக்காங்க? நீங்க அவங்கள எப்போ மேரேஜ் பண்ணப் போறீங்க?" கேள்வி மேல் கேள்விகளை அடுக்கிக் கொண்டே போனாள்.


ஆனந்திடம் மவுனம்தான் நிலவியது. அதுவரை காதல் பற்றிய புள்ளி விவரங்களைக் கூட அடுக்கிய அவனால், இந்தக் கேள்விக்கு மட்டும் பதில் சொல்ல முடியவில்லை. அவனது முகத்திலும் லேசான சோக ரேகை தெரிந்தது. திடீரென்று நெஞ்சு பாரமானதால் எச்சிலை அவசரமாக விழுங்கி, அதை ஆசுவாசப்படுத்த முயன்றான்.


தனது கேள்வி ஆனந்திடம் இவ்வளவு மாற்றங்களை ஏற்படுத்தும் என்று ஷ்ரவ்யா சிறிதும் எதிர்பார்க்கவில்லை.


"தப்பா நெனைச்சுக்காதீங்க ஆனந்த். நான் கேட்டது தப்புன்னா என்ன மன்னிச்சிக்கோங்க."


ஷ்ரவ்யாவின் இந்த மன்னிப்புக் கோரிக்கை ஆனந்தை மறுபடியும் பேச வைத்தது.


"எல்லோரையும் போல நானும் காதலிச்சேன், உயிருக்கு உயிரா! ஆனா இன்னிக்கு அந்தக் காதல் உயிரோட இல்ல..."


இதற்கு மேல் அவனால் பேச முடியவில்லை. வேகமாக வந்த அழுகையைக் கட்டுப்படுத்த முயன்றான். எதிரே இருப்பவர்கள் அதைக் கவனித்துவிடக் கூடாது என்பதற்காக கர்ச்சிப்பால் அவசரமாக முகத்தை மூடிக்கொண்டு கண்ணீரை வடிகட்டினான்.


ஆனந்தின் மனதைக் கஷ்டப்படுத்தி விட்டோமே... என்று ஷ்ரவ்யா வருந்த... இருக்கையில் இருந்து வேகமாக எழுந்த அவன் வாஷ் பேஷின் இருக்கும் இடம் நோக்கி நகர்ந்தான். ரெயிலோடு சேர்ந்து அசைந்து கொண்டிருந்த கண்ணாடியில் கஷ்டப்பட்டு முகம் பார்த்து, அதில் வருத்தம் தெரிகிறதா என்று ஒருமுறைக்கு பலமுறை பார்த்து சோதித்துக் கொண்டான்.


அப்போதுதான் கண்ணாடியின் ஓரம் அந்தக் காட்சி அவனது பார்வையில் தெரிந்தது. ஒரு இளம் ஜோடி தங்களது இருக்கையில் அமர்ந்திருந்தார்கள். அவர்களுக்கு சமீபத்தில்தான் திருமணம் ஆகியிருக்க வேண்டும். அந்தப் பெண்ணின் கழுத்தில் கிடந்த புத்தம் புதிய மஞ்சள் கயிறு அதை அப்பட்டமாகக் காட்டியது. அந்த ஜோடிகள் மட்டுமே சிரித்துப் பேசிக்கொண்டு வந்தார்கள். அவர்களுடன் வேறு யாரும் வரவில்லை. அவர்கள் ஹனிமூனுக்காக கோவை சென்று ஊட்டி செல்லலாம் என்று யூகித்துக் கொண்டான்.


திரும்பவும் கண்ணாடியில் முகத்தை பார்த்துவிட்டு தனது இருக்கைக்கு திரும்பினான். திரும்பும் வழியில் புதிதாய் திருமணம் ஆகியிருந்த ஜோடியைப் பார்த்தான். கணவன் பதவிக்கு வந்திருந்த இளைஞன் தனது புதுமனைவியை இருக்கமாக தோளோடு தோள் சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டு சிரித்து சிரித்துப் பேசினான்.


அந்த இளம் ஜோடிகள் ஆனந்தின் கண்களுக்குள் ஆழமாக ஊடுருவி பதிந்து போனார்கள்.


'நானும் மனைவியோடு ஊட்டிக்கு இப்போது ஹனிமூன் சென்று கொண்டிருக்க வேண்டும். ஆனால் விதி... ஒரு கால் கேர்ளை அழைத்துக் கொண்டு போய்க் கொண்டிருக்கிறேன்' என்று, மனதிற்குள் தன்னைத்தானே நொந்து கொண்டான்.


சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு இருக்கையில் வந்து அமர்ந்தவனை ஆதரவாகப் பார்த்தாள் ஷ்ரவ்யா.


"ஆனந்த்... நான் உங்ககிட்ட அப்படியொரு கேள்வி கேட்டது தப்பா? என்னன்னு தெரியல. உங்களைப் பார்த்தது முதலே நானும் கொஞ்சம் மாறிப் போய் விட்டேன். எத்தனையோ பேருக்கு பணத்துக்காக முந்தானை விரிச்சவதான் நான். இப்பவும் அந்த வகையிலதான் நான் உங்களோட வர்றேன். ஆனாலும், நான் தப்பான தொழிலுக்காக உங்களோட வர்றேனுங்குற ஃபீலிங் எங்கிட்ட சுத்தமா இல்ல. அதனாலதான் உங்க கிட்ட இவ்ளோ உரிமை எடுத்துப் பேசிட்டு வர்றேன். என்னோட பெர்ஷனல் விஷயங்கள் பற்றி கேட்காதன்னு நீங்க சொன்னா அதுபற்றி பேசவே மாட்டேன்..." என்று தன்னிலை விளக்கம் கொடுத்த ஷ்ரவ்யாவை வியப்பாகப் பார்த்தான் ஆனந்த்.


ஷ்ரவ்யாவிடம் ஏதோ சொல்ல வாயெடுத்தான். அப்போது, திடீரென்று அவனது மொபைல் சினுங்கியது.


'புரோக்கர்' என்கிற ஆங்கில வார்த்தை மொபைலின் திரையில் பளிச்சிட்டது.


பச்சைப் பட்டனை ஆன் செய்து வலது காதில் வைத்தான்.


"ஸார்... நான்தான் பிரகாஷ். அந்தப் பொண்ணு உங்க கூடதானே இருக்கு?"


"ஆமா..."


"நீங்க ரெயில்ல ஏறுன உடனேயே பேசனும்னு நினைச்சேன். அதுக்குள்ள இன்னொரு கஸ்டமர் வந்துட்டார். அதான் கொஞ்சம் லேட் ஆயிடுச்சு."


"பரவாயில்ல..."


"அப்போ நல்லா என்ஜாய் பண்ணிட்டு வாங்க. நாங்க எப்படி உங்களுக்கு சேப்ட்டியோட பொண்ணை அனுப்பி வெச்சோமோ, அதே சேப்ட்டியோட எங்ககிட்ட திரும்பவும் ஒப்படைச்சிடுங்க. இன்னிக்கு மே 1ம் தேதி, ஞாயிற்றுக்கிழமை. மே 8 ம் தேதி அவ எங்ககிட்ட இருக்கணும்..." என்று அக்ரிமென்ட் கன்டிஷனைச் சொன்ன பிரகாஷ், "சரி ஸார்... கொஞ்சம் சாந்தி கிட்ட மொபைலை கொடுங்க" என்றான்.


ஆனந்துக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை.


"என்னது... சாந்தியா?" என்றான்.


அவன் சாந்தி என்று சொன்னதும் அருகில் இருந்த ஷ்ரவ்யா உஷார் ஆனாள்.

படைப்பு : நெல்லை விவேகநந்தா 

(தேனிலவு தொடரும்...)

Read More

இரண்டாம் தேனிலவு பகுதி - 2

2. ஒரு மவுனத்தின் அழுகை

- நெல்லை விவேகநந்தா -

மவுனமாக இருந்தாள் அமுதா. அவளுக்கு கல்யாணம் ஆகி ஒரு வாரம்தான் ஆகிறது. ஆனால், அந்த கல்யாணக்களை மட்டும் ஏனோ மிஸ்ஸிங்.


"அம்மாடி... இப்படியே இங்கேயே பொறந்த வீட்டோட இருந்தரலாம்னு முடிவே பண்ணிட்டீயா?"


அமுதாவின் ஒரு வார மவுன விரதத்தைத் தானே முடித்து விடுவது போல் பேசினாள் அவளது அம்மா பாக்கியம்.


அமுதாவிடம் இருந்து மவுனமே பதிலாக வந்தது.


"ஆயிரத்தெட்டு பிரச்சனைங்க, மனஸ்தாபங்க இருந்தாலும் அதையெல்லாம் சமாளிச்சுதான் வாழணும். ஒருத்தனுக்கு வாக்கப்பட்ட பிறகு இப்படி குத்துக் கல்லாட்டம் பொறந்த வீட்டுல கெடக்குறது எந்தப் பொண்ணுக்கும் அழகே இல்ல. இத முதல்ல புரிஞ்சுக்க. எந்தவொரு தாய்க்கும் தன் பொண்ணு, புகுந்த வீட் டுல நல்லா வாழணும்னுதான் ஆசப்படுவா. ஆனா, உம் போக்கப் பாத்தா நீ அசைஞ்சு கொடுக்குற மாதிரியே தெரியலீயே... கூடப் பொறந்த அண்ணன் கல்யாணத்தை பார்த்தவதானே நீ? அவன் வெளிநாட்டுல சம்பாதிக்குறான். அவனோட பொண்டாட்டி, அதான் எம் மூத்த மருமக... இங்கே குடித்தனம் இருக்குற துப்பு இல்லாம பொறந்த வீட்டுல கிடக்குறா. என் வயித்துல பொறந்த உனக்குமா அவ புத்தி வரணும்?"


பாக்கியத்தின் அட்வைஸோடு சில அர்ச்சனைகளும் வேகமாக வந்து விழுந்தன.


ஆனால் அமுதாவின் முகத்தில் மறுபடியும் அதே மவுனம்.


அதைப் பார்த்த பாக்கியத்தின் முகம் இன்னும் வேகமாக சிவந்தது.


"உன்னோட வாழ்க்கை ஓஹோன்னு இருக்கனும்னு ஆசைப்பட்டேனே... நீ இப்படி பிடிவாதமா இருக்குறதப் பார்த்தா என்னோட ஆசையெல்லாம் பலிக்காமப் போயிடும் போலிருக்கே..." என்று புலம்ப ஆரம்பித்து விட்டாள்.


திடீரென்று எங்கிருந்து கோபம் வந்ததோ, அதுவரை மவுனம் காத்து வந்த அமுதா சட்டென்று ஆவேசமாகப் பேசினாள்.


"சும்மா புலம்பிட்டு இருக்காத. என்னோட கல்யாண வாழ்க்கை எப்படி இருக்கனும்ங்றதுல உன்னை விட எனக்கு நிறையவே அக்கறை இருக்கு. என்ன முடிவு எடுக்கணுங்றதும் எனக்கு நல்லாவே தெரியும்."


திடீரென்று வேகமாகப் பேசிய அமுதாவை வியப்பாகப் பார்த்தாள் பாக்கியம். மறுபடியும் அமுதாவே பேசினாள்.


"இப்போ உன் பேச்சையே கேட்குறேன். இன்னிக்கு அவரை வரச் சொல்லு. நான் என் புருஷன் வீட்டுக்கு கௌம்புறேன்."


அமுதாவின் இந்தப் பேச்சுக்குப் பிறகுதான் உற்சாகம் ஆனாள் பாக்கியம்.


அடுத்த நிமிடமே திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில் கடற்கரையோரம் அமைந்திருந்த குட்டம் என்னும் கிராமத்தில் புதுமாப்பிள்ளை குணசீலனின் மொபைல் அலற ஆரம்பித்தது. சமீபத்தில் வெளியான சினிமாவின் குத்துப்பாட்டை மொபைலின் ரிங் டோனாக வைத்திருந்ததுதான் அதற்குக் காரணம்.


மொபைலின் பச்சைப் பட்டனை ஆன் செய்து காதில் வைத்த குணசீலன் பேச்சில் நிறையவே மரியாதை தெரிந்தது.


"யாரு... அத்தையா பேசுறீங்க?"


"ஆமாம் மாப்பிள்ளை. நான்தான் பாக்கியம்."


"சொல்லுங்க... அமுதா எதுவும் பேசினாளா? என்கிட்ட மனம் விட்டு பேச அவ தயங்கினதாலதான் அங்கே உங்க வீட்டுல விட்டுட்டு வந்தேன். மற்றபடி எ ந்த பிரச்சினையும் இல்லையே?"


"அப்படியெல்லாம் எதுவும் இல்லை. நீங்க இன்னிக்கே, இப்பவே இங்கே புறப்பட்டு வாங்க. மத்ததெல்லாம் நேரில் பேசிக்கலாம்."


"இதோ கிளம்பிடுறேன்..." தனது முடிவை உறுதியாகச் சொன்னான் குணசீலன்.


ஒற்றைப் பல்லை விடுக்கென்று நீட்டி அமைதியாய் சிரித்துக் கொண்டிருந்த லேண்ட் லைன் போனில் ரிசீவரை வைத்தாள் பாக்கியம்.


அக்கணமே அமுதாவை நோக்கி அவசரமாக சென்றாள்.


"நான் பெத்த மகளே... மருமகனை வரச் சொல்லிட்டேன். இப்போ அவரு கார்ல புறப்பட்டா இன்னும் ஒண்ணறை மணி நேரத்துல இங்கே வந்திருவாரு. மணி மூணு ஆகப்போகுது. காலையிலேயும் சாப்பிடல, இப்பவும் சாப்பிடல. வாய்க்கு ருசியா நானே ஆக்கி வெச்சிருக்கேன். சாப்பிட்டுட்டு தெம்பா இரு..." என்று எப்.எம். ரேடியோவை போன்று தொணதொணவென்று பேசிய அம்மா பாக்கியத்தை கோபத்தில் முறைத்தாள் அமுதா.


"போதும்மா. உனக்கு கல்யாணம் ஆகி புருஷனும் வந்துட்டார், கூடவே வாழ்றதுக்கு ஒரு குடும்பமும் வந்துட்டு. அங்கேயும் இப்படி முறைச்சிட்டு இருக்காத. பக்குவமாக நடந்தாதான் நல்ல மருமகள்னு சொல்லுவாங்க. இல்லேன்னே... எந்த சிறுக்கிக்கு பொறந்ததோ இங்கே வந்து உயிர வாங்குதுன்னு உன்ன மட் டுமில்ல, என்னையும் சேர்த்துதான் திட்டுவாங்க. இதுக்குமேல உன்கிட்ட சொல்றதுக்கு எதுவும் இல்லை. நீதான் இந்த வீட்டுக்கு மூத்தப் பொண்ணு. குடும்பம்ன்னா என்னன்னு உனக்கு தெரியாதது இல்ல. புரிஞ்சு நடத்துக்க. இப்போ, பானையில சாப்பாடு இருக்குது. கிடாக்கறிதான் ஆக்கியிருக்கேன். போய் சாப்பிடு. மருமகனும் இங்கே வந்துட்டு இருக்கறதுனால, அவருக்கும் நல்ல கிடாக்கறியா கொஞ்சம் எடுத்து வெச்சுக்க. இல்லேன்னா உன்னோட தங்கச்சியே எல்லாத்தையும் சாப்பிட்டுக் காலி பண்ணிடுவா..." என்று பரபரத்துவிட்டு அங்கிருந்து அகன்றாள்.


இருந்த இடத்திலேயே ஒட்டிக்கொண்டு 24 மணி நேரமும் நிற்காமல் வேலை செய்து கொண்டிருக்கும் சுவர் கடிகாரத்தைப் பார்த்தாள் அமுதா.


சரியாக பிற்பகல் 3 மணி ஆகியிருந்தது.


வயிற்றைத் தொட்டுப் பார்த்தாள். காலையிலும் சாப்பிடாததால் ஒட்டிப்போய் இருந்தது. சோகமான முகத்தைக் கழுவிவிட்டு சாப்பிடலாம் என்று நினைத்தவள் எழுந்து நடந்தாள். மதிய வெயிலில் கொஞ்சம் சூடாகிப்போன நீரில் முகத்தை கழுவி, டர்க்கி டவலால் துடைத்துக் கொண்டு பெட்ரூமுக்குள் வந்தாள்.


ஆளுயர கண்ணாடி பொருத்தப்பட்டு இருந்த பீரோவின் முன்பு வந்து நின்றவள், முகத்தின் முன்பு விழுந்த முடிகளை இரு கைகளாலும் இரு காதுகளுக்கும் பின்புறம் கொண்டு சென்று சிறை வைத்தாள். பக்கத்தில் இருந்த இசட் பவுடர் டப்பாவை எடுத்து வலது கையால் அழுத்தினாள். அடுத்த நொடியே வாசனை நிரம்பிய பவுடர் அவளது இடது கையில் கொட்டியது. பவுடர் டப்பாவை கீழே வைத்தவள், இரு உள்ளங்கைகளிலும் பவுடரை சரியாக தேய்த்து முகத்தில் அப்பி எல்லா இடங்களிலும் லேசாக மசாஜ் செய்து படர விட்டாள். தொடர்ந்து, தனக்குப் பிடித்த சிறிய ரக மெரூன் கலர் ஸ்டிக்கர் பொட்டை தனது இரு புருவங்களுக்கும் மத்தியில் சரியாக அழுத்தி வைத்தாள்.


பவுர்ணமி நிலவுக்கு பொட்டு வைத்தால் எவ்வளவு அழகாக இருக்குமோ அது போன்று இருந்தது அவளது வட்ட முகம். தனது அழகை தானே பார்த்து பொறாமை கொண்டவள், அந்த ஆளுயரக் கண்ணாடியில் எப்போதும் இல்லாத அளவுக்கு தன்னை விசித்திரமாகப் பார்த்தாள்.


நன்கு சிவந்த தேகம்தான் அமுதாவுக்கு. ஆனால், உயரம்தான் சராசரியைவிட கொஞ்சம் குறைவு. 25 வயது ஆனாலும், கல்லூரியில் படிக்கும் மாணவி போலவே தெரிந்தாள். கல்லூரிக்கு நேரடியாகச் சென்று படிக்கா விட்டாலும் நெல்லை மனோன்மணியம் சுந்தரனார் பல்கலைக்கழக தொலைநிலைக் கல்வி வழியில் பி.ஏ. வரலாறு படித்ததால், திருநெல்வேலியில் உள்ள செயின்ட் சேவியர்ஸ் கல்லூரியில் நடைபெறும் மாதாந்திர வகுப்புகளில் மட்டும் பங்கேற்று இருக்கிறாள். அவளது கல்லூரி வாசனை அந்த அளவுக்கே! அவ்வாறு வெளியூர் சென்றால் மாத்திரம் சுடிதாருக்கு மாறிக்கொள்வாள். மற்றபடி, சேலை அல்லது நைட்டிதான் அவளது பிரதான ஆடை.


இப்போதும் அவள் மெரூன் கலரில் சேலை அணிந்திருந்தாள். அது அவளது அழகை இன்னும் மெருகூட்டிக் காண்பித்தது. உச்சந்தலையில் இருந்து கால்வரை பார்வையைப் படரவிட்டாள். இயற்கையாகவே அடர்ந்து வளர்ந்திருந்த கருமையான முடி இடுப்பு வரை நீண்டிருந்தது. பியூட்டி பார்லர் பக்கமே போகாமல் இயற்கை அழகில் ஒளிர்ந்தது அவளது முகம். கண் மை தீண்டாத கண் இமை முடிகள் பட்டாம்பூச்சாய் சிறகடித்தன. குவிந்த கன்னங்கள் ஆப்பிள் பழத்தை நினைவுபடுத்தின.


அளவான மூக்கு, அளவான கழுத்து. அதற்கு கீழேதான், அவளைப் படைத்த பிரம்மன் கொஞ்சம் நின்று யோசித்துவிட்டான் போலும். சராசரியை விடவும் கொஞ்சம் பெரியதாக, மற்றவர்களை ஜொள்விட வைத்தன அவளது மாதுளம் பழ மார்பகங்கள். அவள் மூக்கு வழியாக ஆக்சிஜனை உள்ளே இழுத்த போது, தானாக நிமிர்ந்த அந்த மார்பகங்கள் அவளையே அப்போது சிலிர்க்க வைத்தன.


அந்த மார்பகங்களுக்குக் கீழேப் பார்வையை நகர்த்தினாள். அங்கே விலகிப் போய் இருந்த சேலை அவளது குவிந்த இடுப்பு பிரதேசத்தையும், குழிந்த தொப்புளையும் அப்பட்டமாகக் காண்பித்தன. இலேசாக அந்த இடுப்புப் பகுதியை வருடிக் கொண்டாள் அமுதா.


"இவ்வளவு நேரமா அங்க என்னடி பண்ணிட்டு இருக்க?"


திடீரென்று பின்னால் இருந்து அம்மா பாக்கியத்தின் குரல் பலமாக ஒலித்ததால் அதிர்ந்து போனாள் அமுதா. சட்டென்று, இடுப்பில் விலகிப்போய் இருந்த சேலையை எடுத்து தொப்புளுக்கு மேலாகச் சொருகிக் கொண்டு பேசினாள்.


"பாத்தா தெரியல... கட்டுன சேலையை சரி செய்துட்டு இருக்கேன்."


"அது எனக்கும் தெரியுது. சீக்கிரம் போய் சாப்பிடு-. தட்டுல எல்லாத்தையும் எடுத்து வெச்சிருக்கேன்..."


பாக்கியம் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே அவளைக் கடந்து சென்று சமையல் அறைக்குள் புகுந்தாள் அமுதா.


வழக்கத்தைவிட சற்று கூடுதலாக சாப்பாட்டைத் தட்டில் போட்டு, பக்கத்தில் ஒரு கிண்ணம் நிறைய இறைச்சிக் கறியை வைத்திருந்தாள் பாக்கியம்.


'இவளுக்கு இன்னிக்கு என்ன ஆச்சு? என்னை இந்த வீட்டுல இருந்து அனுப்புறதுலேயே குறியா இருக்குற மாதிரி தெரியுது...' என்று, அம்மாவை மனதிற்குள் லேசாக திட்டிக்கொண்டே சாப்பிட அமர்ந்தாள்.


"வாணி... இங்கே வா..."


லிவ்விங் ரூமை நோக்கி ராக்கெட் வேகத்தில் பறந்த அவளது குரலுக்கு பதில் குரலும் அங்கிருந்து வந்தது.


"இதோ வந்துட்டேன் அக்கா..."


அடுத்த ஓரிரு நொடிகளில் அமுதா முன்பு வந்து ஆஜரானாள் அவளது கடைசி தங்கை வாணி.


அக்காவைப் போன்றே இவளது மேனியிலும் அழகு தாறுமாறாகக் கொட்டிக் கிடந்தது. 22 வயதான இவள் திருநெல்வேலியில் உள்ள என்ஜினீயரிங் கல்லூரி ஒன்றில் நான்காம் ஆண்டு படித்துக் கொண்டிருக்கிறாள். 'தங்கை நேரடி கல்லூரியில் நிறைய படிக்கணும், பட்டணத்துக்குப் போய் வேலை பார்க்கணும், கைநிறைய சம்பளம் வாங்கணும், மொத்தத்துல ஆண்களுக்கு நிகரா இருக்கணும்' என்கிற அமுதாவின் விருப்பம்தான் இவளது என்ஜினீயரிங் படிப்புக்குக் காரணம். அக்காவின் திருமணம் முடிந்த கையோடு, இவளது மாப்பிள்ளை பார்க்கும் படலத்திற்கும் பிள்ளையார் சுழி போட்டு வைத்திருக்கிறார்கள்.


"அமுதா... எதுக்கு என்ன கூப்பிட்ட?"


"கிச்சனுக்குப் போய் ஒரு தட்டு எடுத்துட்டு வா."


"சரிக்கா..." என்ற வாணி, அந்தத் தட்டை எடுத்து வந்து அமுதாவிடம் நீட்டினாள்.


அந்தத் தட்டில், தனக்குப் போட்டு வைத்திருந்த சாதத்தில் இருந்து பாதியை எடுத்து வைத்துவிட்டு சாப்பிடத் துவங்கினாள்.


அப்போது அவளது வீட்டு லேண்ட் லைன் போன் உதவி கேட்பது போல் வேகமாக கத்தியது. அந்த நிமிடமே அவளது அத்தைப் பையன் அசோக் நினைவும் அவளுக்கு வந்தது.


மதுரையில் தனியார் நிறுவனம் ஒன்றில் நல்ல பதவியில் இருந்தான் அவன். சிறு வயதில் எப்போதோ ஒருமுறை 'இவளுக்கு அவன், அவனுக்கு இவள்' என்று சொல்லியிருந்ததால் இருவரும் உரிமையோடு பழகினார்கள். அதுவே அவர்களுக்குள் காதலாகவும் அரும்பியது. அந்தக் காதல் மலர்வதற்குள் அந்த காதல் பூவையே கிள்ளி எறிந்து விட்டார்கள். ஆம்... அமுதாவை அவசரம் அவசரமாக இன்னொருவனுக்கு திருமணம் செய்து கொடுத்து விட்டார்கள். அதனால்தான் இன்று சோகமாக இருக்கிறாள் அமுதா. சாப்பிடவும் அவளுக்கு பிடிக்கவில்லை.


உதவி கேட்டு கத்திய தொலைபேசியில் அசோக் அல்லாத வேறு யாரோ ஒருவர் பேசிக் கொண்டிருக்க... அமுதாவின் மனம் மட்டும் அவளையும் அறியாமல் அவனுக்காக அழுதது.


"என்னை இங்கே இப்படி தவிக்க விட்ட அந்த அசோக் மட்டும், நான் இல்லாமல் எப்படி சந்தோஷமாக வாழ்வான்?"

(இன்னும் வருவாள்...)

Read More

இரண்டாம் தேனிலவு பகுதி - 1

1. உல்லாசப் பயணம்

  

- நெல்லை விவேகநந்தா -

மதியம் 1.30 மணி -சென்னை சென்ட்ரல் ரெயில் நிலையம் பரபரப்பாக இயங்கிக் கொண்டிருந்தது. பயணிகள் ரெயில் நிலையத்திற்குள் வருவதும் போவதுமாக இருந்தனர். எப்பொழுதாவது அதிரடியாக பின்பற்றப்படும் பாதுகாப்பு கெடுபிடிகள் இல்லாததால் மெட்டல் டிடெக்டர் சோதனை வாயில் வழியாக செல்வதை அலட்சியப்படுத்திச் சென்று கொண்டிருந்தனர் அவசர கதியில் ஓடிய பயணிகள்.


ரெயில் நிலையத்திற்குள் ஆங்காங்கே பளிச்சிட்ட பெரிய மானிட்டர்களில் எந்தெந்த ரெயில் எப்பொழுது புறப்படும் என்கிற விவரம் நின்று நிதானமாக ஓடிக்கொண்டிருந்தது.


பயணிகளின் கனிவான கவனத்திற்கு... என்று ஆரம்பிக்கும் ரெக்கார்டு செய்யப்பட்ட பெண்ணின் அழகான குரல், பயணிகளின் பலத்த ஓசைகளுக்கு மத்தியில் தேனிசையாக தவழ்ந்து வந்து கொண்டிருந்தது.


"மே ஐ ஹெல்ப் யூ" என்று பெரிதாக எழுதப்பட்டு இருந்த ரெயில்வே தகவல்களைப் பெறும் அறையில் ஒருசில பயணிகள் எதையோ விசாரித்துக் கொண்டு இருந்தார்கள்.


உலகம் முழுக்க தமிழர்களின் கைமணத்தை பரப்பிய சரவணபவனின் ரெயில்வே கிளை ஹோட்டலில் இருந்து வந்த கமகம வாசனை பெரும்பாலான பயணிகளை அந்த ஹோட்டலை நோக்கி ஒருகணம் திரும்ப வைத்தது. அந்த ஹோட்டலுக்குள் ஒரு டேபிளில் பரபரப்பாக அமர்ந்திருந்தான் ஆனந்த். அடிக்கடி ஹேண்ட் வாட்சை பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். தனக்கு முன்பாக டேபிள் மீது வைத்திருந்த விலை உயர்ந்த நோக்யா மொபைலையும் அடிக்கடி எடுத்துப் பார்த்துக்கொண்டான்.


சிறிதுநேரத்தில் ஹோட்டல் சப்ளையர் அவன் ஆர்டர் செய்த காபியை கொண்டு வந்து டேபிளில் வைத்துவிட்டு அவனைப் பார்த்தார்.


"ஸார்... உங்களுக்கு காபி மட்டும் போதுமா? வேறு ஏதாவது வேணுமா?"


"இப்போது சாப்பிட எதுவும் வேண்டாம். 2 செட் வடை மட்டும் பேக் செய்யுங்கள். இரண்டுக்கும் சேர்த்து பில் கொண்டு கொண்டு வாருங்கள்."


ஆனந்த் சொன்னதும் அங்கிருந்து அகன்றார் சப்ளையர்.


ஆவி பறந்து கொண்டிருந்த காபியை உதட்டுக்கு கொடுத்து சப்பத் துவங்கினான் ஆனந்த். அவன் காபி குடித்துக்கொண்டிருக்கும்போதே மொபைல் பளிச்சிட்டு சினுங்கியது. ஆர்வமாய் மொபைலை ஆன் செய்து பேசினான்.


"ஸார்... நீங்கள் எங்கே இருக்கிறீர்கள்? நாங்கள் சென்ட்ரல் ரெயில் நிலையம் வந்துவிட்டோம்."


எதிர் முனையில் பேசிய ஆசாமி கூறினான்.


"நான் சரவணபவன் ஹோட்டலில் இருக்கிறேன். இதோ வெளியே வந்து விடுகிறேன். நீங்கள் ரெயில் நிலையத்திற்குள் வாருங்கள்."


"நான் ரெயில் நிலையத்திற்குள் வர முடியாது ஸார்."


"ஏன்?"


"நீங்கள் கோவைக்கு இரண்டு டிக்கெட்தானே ரிசர்வ் செய்து வைத்திருக்கிறீர்கள்?"


"ஆமாம்!"


"நான் உள்ளே வர வேண்டுமானால் பிளாட்பார டிக்கெட் எடுக்க வேண்டும். டிக்கெட் கவுண்டரில் கூட்டம் அதிகமாக இருக்கிறது. அதனால், ரெயில்வே ஸ்டேஷனுக்கு முன்பு வாருங்கள்."


"சரி... நீங்கள் அங்கே நில்லுங்கள். நான் ஒரு நிமிடத்தில் வந்துவிடுகிறேன். ஆமாம்..." இதற்கு மேல் சொல்லும் போதுதான் பேச்சில் சற்று தடுமாறினான் ஆனந்த்.


"பயப்படாதீங்க ஸார். அந்த பொண்ணும் என்கூடத்தான் இருக்கு. நீங்க தாராளமா கூட்டிட்டு போகலாம்!"


"சரி... இதோ வந்துவிட்டேன்."


அவசரமாக மொபைல் இணைப்பை துண்டித்தவன், தான் குடித்துக் கொண்டிருந்த காபியைப் பார்த்தான். அது நன்றாக ஆறிப்போய் இருந்தது. அதனால் அதை அப்படியே வைத்துவிட்டான்.


அவன் ஆர்டர் செய்த இரண்டு செட் வடையும் பில்லோடு வந்துவிட்டதால், அதற்கான பணத்தை வேகமாக கொடுத்துவிட்டு, வடையை தனது பேக்கிற்குள் திணித்துக் கொண்டு ரெயில் நிலையத்தின் முகப்பு பகுதிக்கு ஓடினான்.


ஓடி வந்த வேகத்தில் எதிரே சற்று உயரத்தில் பளிச்சிட்ட மானிட்டரில் நேரத்தைப் பார்த்தான். மதியம் 2 மணி 10 நிமிடம் 7 நொடி என்பது பளிச்சிட்டது.


ரெயில் புறப்பட இன்னும் 20 நிமிடம்தான் இருக்கிறது என்கிற வேகத்தில் ஓடி வந்தவன், தன்னைத் தேடி வந்தவர்கள் எங்கே என்று பதற்றமாய் தேடினான்.


அப்போதுதான், நாம் தேடி வந்தவர்களை இதற்கு முன்பு நேரில் பார்த்தது கிடையாதே... வேறு எப்படி அவர்களை அடையாளம் காண்பது? என்று யோசித்து நின்றான்.


மொபைலில் அவர்களை தொடர்பு கொள்ள முயன்றபோது, அவன் அருகில் ஒருவன் வந்து நின்றான்.


"ஸார்... நீங்கள்தானே ஆனந்த்?"


"ஆமாம். நீங்கள்...?"


"நான்தான் பிரகாஷ்."


"ஸாரி... நான் உங்கள் பெயரையே மறந்து போய்விட்டேன்."


"ரெயில் புறப்பட நேரமாகிவிட்டது என்று நினைக்கிறேன். நம்ம அக்ரிமென்ட்டை எந்த சூழ்நிலையிலும் மீறிவிட வேண்டாம். மீறி நடந்தால், நடக்கும் விபரீதங்களுக்கு நீங்கள்தான் பொறுப்பாக வேண்டும்."


"இன்னும் எந்த காரியமும் நடக்கவில்லையே... அதற்குள் ஏன் நடக்காததைப் பற்றி பேசுகிறீர்கள்?"


"இல்லை... ஒரு முன்னெச்சரிக்கைகாகத்தான் சொன்னேன்."


"சரி..." என்ற ஆனந்த், மறுபடியும் கண்களால் அந்தப் பெண்ணைத் தேடினான்.


"ஸார்... நீங்க ரொம்பவும் ஆர்வமாக இருக்குறீங்க. அந்தப் பெண் உங்களை ஏற்கனவே பார்த்துவிட்டாள். நீங்கள்தான் அவளை இன்னும் பார்க்கவில்லை."


"அப்படியானால் அவள் எங்கே?"


மறுபடியும் ஆனந்திடம் அதீத ஆர்வம் பளிச்சிட்டது.


"உங்களை மேலும் சோதிக்க விரும்பவில்லை. உங்களுக்கான அந்த இளம்பெண் உங்கள் ரிசர்வ் செய்த ரெயில் பெட்டியில் இந்நேரம் ஏறி உட்கார்ந்து இருப்பாள் என்று நினைக்கிறேன்."


"டிக்கெட் என்னிடம் அல்லவா இருக்கிறது? அவளுக்கு எப்படி பயணிக்க வேண்டிய கோச் தெரியும்?"


"என்ன ஸார் மறுபடியும் மறந்துட்டீங்களா? நீங்கள் தானே இன்னிக்கு காலையில் கோவை எக்ஸ்பிரஸில் பயணிக்க உள்ள கோச் மற்றும் சீட் நம்பர் பற்றி மெஸ்ஸேஜ் செய்தீர்கள்?"


"ஆமாம், மறந்துவிட்டேன்..." என்ற ஆனந்த் சற்று வழிந்து தொலைத்தான்.


"ஆனந்த் ஸார்... இதுக்கு மேலேயும் உங்களது பொறுமையை சோதிக்க நான் விரும்பவில்லை. நீங்கள் எங்கள் பாஸின் Ôஇன்டியன் பேங்க்Õ அக்கவுண்ட்டிற்கு அனுப்பிய பணம் 70 ஆயிரம் ரூபாய் கிரெடிட் ஆகிவிட்டது. ஸோ... என்ஜாய் யுவர் ஊட்டி ஜார்னி" என்று கை கொடுத்து வாழ்த்தி விட்டு திரும்பினான் பிரகாஷ்.


பதற்றத்தோடு கோவை செல்ல தயாராக நின்றிருந்த சென்னை-கோவை எக்ஸ்பிரஸ் நிற்கும் ஆறாவது பிளாட்பார்ம் நோக்கி வேகமாக ஓடினான் ஆனந்த்.


"பயணிகளின் கனிவான கவனத்திற்கு... அரக்கோணம், காட்பாடி, சேலம் வழியாக கோவை வரை செல்லும் கோவை எக்ஸ்பிரஸ் இன்னும் சற்று நேரத்தில் ஆறாவது பிளாட்பாரத்தில் இருந்து புறப்பட்டுச் செல்லும்" என்கிற தமிழ், ஆங்கிலம், இந்தி மொழியிலான அறிவிப்புகளால் அடுத்த ஓரிரு நிமிடங்களில் தனக்குரிய சீட் ஒதுக்கப்பட்டு இருந்த கோச்சான டி5-ஐ சென்றடைந்தான்.


அது சிட்டிங் ரெயில். அதாவது, அமர்ந்து மட்டுமே செல்லும் பயணிக்கும் பகல் நேர ரெயில் என்பதால் ஒவ்வொரு பயணிகளும் தங்களுக்குரிய இருக்கைகளில் அமர்ந்திருந்தனர். 42, 43 ஆகிய எண்கள் கொண்ட சீட்கள் ஆனந்த்துக்கும், அவனுடன் பயணிக்கும் 22 வயது இளம்பெண்ணுக்கும் ஒதுக்கப்பட்டு இருந்தன.


தன்னுடன், தன்னுடைய எல்லா சேவையையும் பூர்த்தி செய்ய வரப்போகும் அந்த அழகி யார் என்பதை அறிய ஆவலாய் தன் இருக்கையைப் பார்த்தான். அங்கே அந்தப் பெண் இல்லை. பக்கத்தில் எங்கேயாவது நிற்கிறாளா என்பதை அறிய சுற்றும் முற்றும் பார்த்தான். ஆங்காங்கே பல இளம்பெண்கள் நின்றிருந்ததால், ஒரு வாரத்திற்கு மட்டும் தனக்குரியவளாக உடன் வாழப் போகும் அந்த பெண்ணை தேடினான்.


அடுத்த நிமிடமே, அந்த ரெயில் புறப்பட உள்ளதாக அறிவிப்பு வெளியானது. ஆனந்தின் பதற்றம் இன்னும் அதிகமாகியது.


'அந்த பெண்ணை இன்னும் காணவில்லை. 70 ஆயிரம் ரூபாயை வாங்கிக் கொண்டு ஏமாற்றிவிட்டார்களா? நானும், அவர்களை நம்பி இப்படியொரு ஜென்டிமென் அக்ரிமென்ட் போட்டுக் கொண்டது முட்டாள்த்தனமானதா?' என்று தனக்குத்தானே கேட்டுக்கொண்டு அப்செட் ஆனான்.


தனது இருக்கையில் சோகத்தோடு அமர்ந்த அவன் எதார்த்தமாக நிமிர்ந்தான். அவனுக்கு எதிரில் 22 வயது மதிக்கத்தக்க அழகான இளம்பெண் உட்கார்ந்திருந்தாள்.


டைட்டாக ஜீன்ஸ் மற்றும் டாப்ஸ் அணிந்திருந்தாள். அவளது ஒட்டுமொத்த அழகையும் அந்த ஆடை பளிச்சென்று காட்டியது. அவளது லிப்ஸ்டிக் உதட்டில் திருநெல்வேலி அல்வாவின் இனிப்பு தெறித்தது.


நிச்சயம் அவள்தான் தனக்காக அனுப்பப்பட்டவளாக இருக்க வேண்டும் என்று நினைத்த ஆனந்த், அவளுக்கு புன்னகையோடு ஒரு ஹாய் சொன்னான்.


நிமிர்ந்து பார்த்த அந்த பெண், லேசாக புன்னகைத்துவிட்டு மறுபடியும் குனிந்து கொண்டாள்.


தன்னை அவளிடம் எப்படி அறிமுகப்படுத்துவது என்று தெரியாமல் திணறினான் ஆனந்த்.


"மேடம்..."


"யெஸ். வாட் யூ வான்ட்?"


"ஐ ஆம் ஆனந்த். ஆர் யூ...?"


"ஐ ஆம் ஸ்வேதா."


தன் பெயரை மட்டும் சொன்ன அவள், அதற்கு மேல் பேச ஆர்வம் காட்டுவதாக தெரியவில்லை.


'இவளது பேச்சைப் பார்த்தால் நமக்காக அனுப்பப்பட்டவள் போன்று தெரியவில்லையே...' என்று திடீரென பதற்றமான ஆனந்த், சீட்டில் இருந்து அவசரமாக எழுந்தான். தனக்குரிய பெண்ணை அனுப்பி வைக்க ரெயில்வே ஸ்டேஷன் வரைக்கும் வந்துவிட்டு போன பிரகாஷ் மொபைலை அவசரமாக தொடர்பு கொண்டான்.


தனது கைக்குழந்தை மொபைலை வெகுநேரம் சினுங்க விடவில்லை பிரகாஷ். உடனே ஆன் செய்தான்.


"என்ன பிரகாஷ் என்னை ஏமாற்ற பாக்குறீங்களா? ரெயில்வே ஸ்டேஷனுக்கு முன்பு அந்த பெண்ணை கூட்டிட்டு வந்ததாக முதலில் சொன்னீர்கள். நான் அங்கே வந்தபோது ரெயிலில் ஏறி இருப்பாள் என்றீர்கள். இப்போது அந்த பெண் இங்கே வரவேயில்லை. என்னை சாதாரண ஆளுன்னு நினைச்சு ஏமாற்ற நினைக்காதீங்க. என்னுடைய க்ளோஸ் ப்ரெண்ட் இந்த சென்னையில்தான் ஜாயின்ட் கமிஷனரா இருக்கான். அவனுக்கு நான் ஒரு போன் பண்ணுனாலே போதும். நீங்க எல்லாம் கூண்டோடு உள்ளே இருப்பீங்க..."


"ஸார்... அவசரப்பட்டு கத்தாதீங்க. நீங்க யாரு, உங்க பேக்ரவுண்ட் என்ன என்று எல்லாவற்றையும் விசாரித்துதான் அந்த பெண்ணை உங்களோடு அனுப்பி வைக்கிறோம். எங்களுக்கும் தொழில் தருமம்னு ஒண்ணு இருக்கு. வாங்கின பணத்துக்கு நாங்க ஏமாத்த மாட்டோம். ரெயில் புறப்படும்போது அவள் உங்களோடு இருப்பாள். அதுக்குப் பிறகும் அவள் வரவில்லை என்றால் என்னை எப்படி வேண்டுமானாலும் திட்டுங்க. இப்போது மொபைலை கட் பண்ணுங்க..." என்று சொல்லிவிட்டு மொபைல் இணைப்பை துண்டித்துவிட்டான் பிரகாஷ்.


"ச்சே..."


ஆனந்துக்கு மொபைலை வீசியெறிய வேண்டும் என்பது போல் இருந்தது. கோபத்துடனேயே தனது சீட்டில் உட்கார்ந்தான். அப்போதுதான் யாரோ ஒரு இளம்பெண் தன்னை உரசி இருப்பது போல் உணர... திரும்பிப் பார்த்தான்.-


அங்கே, நடிகை அனுஷ்கா சாயலில் அழகான இளம்பெண், அவனை ஒட்டி அமர்ந்திருந்தாள்.


ஆனந்த் பேசுவதற்கு முன்பாக அவளே தனது அழகான வாயைத் திறந்தாள்.


"நீங்கள் தானே ஆனந்த்?"


"ஆமாம்!"


"நான் ஷ்ரவ்யா. ஒரு வாரத்திற்கான உங்களது பார்ட்னர்."


புடவையில் ஹோம்லியாக வந்திருந்த ஷ்ரவ்யாவை பார்ப்பதற்கே ஆனந்துக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. இப்படியொரு அழகியா தனக்கு 'கம்பெனி' கொடுக்கப் போகிறாள் என்பதை அந்த நிமிடம் வரை அவனால் நம்ப முடியவில்லை.

(இன்னும் வருவாள்...)

Read More